Οι ενωμένοι bloggers που αποτελούνται από 100 συγγραφείς και πολλούς υποστηρικτές από όλα τα κόμματα χρώματα και ηλικίες καταγγέλλουμε την google για την συνεχιζόμενη τακτική κλεισίματος ιστιολογιων που δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι σύμπτωση αφού παυει να είναι τυχαία και αφορά blogs μεγάλης εμβέλειας και πολιτικού περιεχόμενου Τελευταίο θύμα το http://nonews-news.blogspot.com/ Οπως επισημαίνει το ixnos.blogspot.com/
που κλείσατε προ δεκαπενθημέρου,
Έχουμε να ερωτήσουμε τα εξής:
Με ποιο δικαίωμα αφού δεν έχει προϋπάρξει καταγγελία η εισαγγελική παρέμβαση κλείνεται τα blogs παραβιάζοντας εσείς τους όρους που θέσατε για την «φιλοξενία» μας από την εταιρία σας; Ποιος θα μας αποζημιώσει για τον ψυχικό κλονισμό που μας δημιουργήσατε; Γνωρίζουν στα κεντρικά της Google τι συμβαίνει στην Ελλάδα η πράττεται αυτοβούλως??
«Η Google παρέχει την τεχνολογική δυνατότητα για τη δημιουργία ενός blog, δηλαδή προσφέρει δωρεάν το λογισμικό. Την πολιτική σχετικά με την ανωνυμία των bloggers προσπαθούμε να την προσαρμόζουμε σε κάθε χώρα. Δηλαδή οι τοπικοί νόμοι υπερισχύουν της πολιτικής της εταιρείας. Για παράδειγμα,έχουμεάλλη πολιτική στην Κίνα και άλλη στην Ελλάδα. Αν υπάρχει εισαγγελική παρέμβαση,συνεργαζόμαστε με τις τοπικές αρχές και, αν διαπιστώσουμε κάτι παράνομο, προσπαθούμε να επέμβουμε»
ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ Η ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΑΝ ΖΗΤΗΘΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΩΝ BLOGGERS ΘΑ ΤΑ ΔΩΣΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ??


Θυμα αυτων των ενεργειων ειχαν πεσει αλλα 2 blogs τον τελευταιο μηνα, ενα απο τα οποια ο Ασημωνης που τον επισκευτομουνα συχνα. Ξανανοιξαν και τα δυο βεβαια, αλλα με διαφορετικη διευθυνση. Ο Ασημωνης μαλιστα εφυγε απο την Google που εχει πολακις κατηγορηθει οτι κλεινει blogs για ψιλουπηδημα, και πλεον στεγαζεται στην wordpress. Οπως αναφερει και στο blog του:

''Μετα απο εικοσι περιπου μερες επανερχομαστε σε κανονικους ρυθμους. Βεβαια το νεο μας σπιτι δεν ειναι ακομη στην τελικη του μορφη, (μας πετυχατε στα “μαστορεματα” ) αλλα μεταξυ ΦΙΛΩΝ υπαρχει κατανοηση. Και ΦΙΛΩΝ με κεφαλαια γραμματα γιατι οι φιλοι στα δυσκολα φαινονται και εγω διαπιστωσα περα για περα, οτι στην μπλογκοσφαιρα εχω πολλους και καλους φιλους. Που να πρωτοσταθω; Στα mail συμπαραστασης, στις αναφορες στα δικα σας μπλογκ, στις δημοσιευσεις των εικονων μου, στο οτι με κανατε ακομη και συγγραφεα των δικων σας μπλογκ;;;;; Ειναι αδικο νομιζω να αναφερθω ονομαστικα σε ολους αυτους που με βοηθησαν γιατι σιγουρα καποιον θα ξεχασω και αυτο δεν το θελω καθολου. Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους σας απο τα βαθη της καρδιας μου. Επισης ενα μεγαλο ευχαριστω και στην Μαρια Μυστακιδου , δημοσιογραφο της Ελευθεροτυπιας, η οποια ειναι παντα κοντα στους μπλογκερς και σημερα δημοσιευει το παραπανω αρθρο στο οποιο μαλιστα μου δωσε και το βημα για να εκφρασω την δικη μου αποψη. Να εισαι καλα Μαρια! (...) Και φυσικα ενα μεγαλο ευχαριστω σε εσας τους επισκεπτες , που χωρις να εχετε καποιο μπλογκ περνατε και τα λεμε καθημερινα.
Ολοι εσεις λοιπον, μου δωσατε την δυναμη να συνεχισω. Και πλεον θα το κανω οριστικα απο εδω.''
Να στε καλα παιδια, και καλο κουραγιο. Σιγουρα θα το χρειαστειτε...

by pal

Neron in Athens



Ερευναται ο ρολος των Πευκων...



(Απο τον φιλο Λογοπλοκο και τα δυο)


by pal

Και μην ξεχνιομαστε, ε...

Όλοι οι bloggers και οι χρήστες του διαδικτύου ενώνουν τις δυνάμεις τους την Παρασκευή στις 7 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν όπως αυτοί ξέρουν για το οξυγόνο που μας στέρησαν. Απαραίτητη ενδυμασία για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας τα μαύρα ρούχα. Η πρόσκληση κάνει το γύρω του Διαδικτύο μέσω blogs και e-mails, αλλά η κινητοποίηση διευρύνεται και με sms.

Πρέπει να κατέβει κόσμος για να καταλάβουν ότι...
μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά και να συντονιστούμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Φορώντας μαύρα ρούχα θα δείξουμε ότι 'πενθούμε' για τον χαμό 200.000 στρεμμάτων που θα στερήσουν την ανάσα από εμάς και τα παιδιά μας.

Σαν και τότε, το 2007, όταν έγινε ειρηνική διαμαρτυρία.
Απαιτούμε να κηρύσσονται αναδασωτέες οι καμένες εκτάσεις και να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες, οι εργολάβοι και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδεια σε οποιοδήποτε κτίσμα ανεγέρθηκε σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις.

by pal

Σήμερα το μεσημέρι το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών με απόφασή του δέχθηκε την αίτηση αποφυλάκισης του Θοδωρή Ηλιόπουλου. Μετά από οχτώ μήνες κράτηση και 48 ημέρες απεργία πείνας ο τελευταίος κρατούμενος του Δεκεμβρίου αφέθηκε ελεύθερος.

Η προσωρινή κράτησή του αντικαθίσταται με απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και από την υποχρέωση εμφάνισής του δύο φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του. Δεν ορίστηκε χρηματική εγγύηση.

Σημειώνεται ότι ο Εισαγγελέας Αθηνών πρότεινε χτες στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης που είχε καταθέσει ο Θοδωρής Ηλιόπουλος στις 20 Αυγούστου.

Αυτα για την ωρα...Γαι οτι νεωτερο, εδω θα ειμαστε και παλι...


by pal

«Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.» (Ρωμιοσύνη)

Γεννήθηκε εκεί που το βλέμμα αφήνεται να ξεχυθεί στους μακρινούς ορίζοντες. Στο επιβλητικό βραχόκαστρο της Λακωνίας, τη Μονεμβασία, τον τόπο που οι λέξεις φυτεύονται βαθιά και φτάνουν στην αιωνιότητα. Λέξεις και πέτρα, ήλιος και θάλασσα, ουρανός και φως και πάλι λέξεις. Λέξεις λαξευμένες με τη μαστοριά της αέρινης, της ανυπότακτης ψυχής του ποιητή, που ήξερε να μιλά με την ίδια τρυφερότητα για η ζωή, όσο και για τον θάνατο, για τον έρωτα όσο και για την επανάσταση.

Ο Ρίτσος, ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ποιητών, που γράφουν με το λυγμό στην άκρη της πένας. Που σχεδιάζουν λέξεις αταβιστικές βαθιά ριζωμένες αλλά και εξακοντιζόμενες στο μέλλον.

«Δυο μήνες που δε σμίξαμε
Ένας αιώνας
κ’ εννιά δευτερόλεπτα». (Γυμνό Σώμα – Τα Ερωτικά)

Δεν υπάρχει χρόνος, καταργείται μπροστά στο σπαραγμό της απουσίας. Κι έτσι η απουσία γίνεται παντοτινή, δε γνωρίζει την ήττα. Ο Ρίτσος, όμως, γνώριζε πολύ καλά τις μοναχικές διαδρομές του ανθρώπου αλλά ήξερε ακόμη και διεκδικούσε πάντα την ομορφιά του κόσμου και την ελευθερία. Δε φοβόταν το θάνατο, άλλωστε είχε πει: «Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο». Μπορεί να μην έβαλε και την ελευθερία, αλλά ο πόθος του γι’ αυτήν διαχέεται σε ολόκληρη την ποίησή του.

«…θυμήθηκες να κοιτάξεις απ’ το παράθυρο;
χαμογέλασες στο χτύπημα της πόρτας;
Αν είναι ο θάνατος πάντοτε - δεύτερος είναι.
Η ελευθερία πάντοτε είναι πρώτη» (Τα στοιχειώδη – Διάδρομος και Σκάλα)

Για τούτη την πρωτιά αφιερώθηκε στην αριστερά, με μια αγνότητα και μια ανιδιοτέλεια όμοιες με αυτές των λέξεων που έχτιζε τα ποιήματά του. Ποιήματα που πυρπολούν και υπονομεύουν τη συμβατικότητα της άθλιας καθημερινότητας. Ποιήματα στα οποία η ηδονή, ο έρωτας, η ανατροπή, η επανάσταση, ο πόνος, η μοναξιά τρυπώνουν και ξετρυπώνουν μέσα σε κάθε ανάσα τους.

«Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου…»,
γράφει στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», ένα ποίημα, θεατρικό μονόλογο, μια εσωτερική κατάδυση, μια λυτρωτική κραυγή αυτογνωσίας την οποία ο ποιητής έγραψε το 1956, μέσα σε τρεις μέρες!

Στη «Ρωμιοσύνη», αφήνει να διαφανεί το ανυπότακτό του πνεύμα, ο έρωτάς του για την ελευθερία, το όραμά του για έναν κόσμο καλύτερο, στον οποίο οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαμβάνουν το φως του ήλιου:

«Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»,
γράφει στην εισαγωγή του μεγάλου του αυτού έργου, για να δοξάσει παρακάτω τη συντροφικότητα, την ομορφιά του δίκαιου αγώνα και την ελπίδα πως μετά την ανηφόρα υπάρχει η κορυφή:

«Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ’ τ’ άγρια γένεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα».

Το μεγαλείο του έργου ενός ποιητή, σαν το Γιάννη Ρίτσο, απαιτεί πολύπλοκες αναλύσεις. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε μερικές γραμμές να μιλήσει κάποιος για την ποίησή του, πολύ δε περισσότερο να εμβαθύνει σ’ αυτήν. Κάπως έτσι, το παρόν κείμενο δε φιλοδοξεί να κατακτήσει φιλολογικές δάφνες. Θέλει, όμως, να είναι ένα γραπτό, αποτέλεσμα αίσθησης και συναισθηματικής έκρηξης μέσα από τους δρόμους που η ποίηση του Ρίτσου μας καλεί να νιώσουμε. Τελειώνω με ένα απόσπασμα από το «Καπνισμένο Τσουκάλι», που λέει:

«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

…έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει».

Εφόσον οι παραπάνω στίχοι έχουν τη δύναμη να μου φέρνουν δάκρια στα μάτια, δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτε περισσότερο. Ο ποιητής νίκησε στον αιώνα των αιώνων…

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Αριστερά στην Παραλία (Η ΕΠΟΧΗ 13 Ιουλίου 2008)

by pal

Κάψτε κι άλλα δάση! Χτίστε μπετόβλακες χτίστε! Γκρεμίστε το μέλλον των παιδιών σας..

Ακομα (νομιζω) καιει με την ησυχια της η Φωτια στην Αττικη. Ναι. Και γιατι? Ε, μα γιατι καλοκαιρι ειναι και λογικο ειναι... Λογικο? Απο που και ως που? Γιατι ειμαστε απο τις λιγες χωρες που συμβαινει αυτο το πραγμα ΚΑΘΕ καλοκαιρι?
Ειναι προφανες. Η Ελλαδα ειναι ενα τεραστιο μπουρδελο... Και εκει λοιπον, οποιος ειναι πιο εξυπνος κονομαει... Επισης στη Ελλαδα δεν υπαρχουν νομοι για τους ισχυρους, μονο για τους αδυνατους...Οποτε ισχυει το ''ο πλουσιος γινεται πλουσιοτερος και ο φτωχος φτωχοτερος''. Αρα τι κανουμε? Βαζουμε φωτια στο διπλανο δασακι, και μαντρωνουμε μετα 40-50 στρεματα, και τα ενωνουμε με τα δικα μας 20. Τι θα γινει η φωτια μετα δεν μας ενδιαφερει. Εμεις την καναμε τη δουλεια μας... (Εκμεταλλευομαστε και το οτι εδω και 20 χρονια τουλαχιστον δεν υπαρχει κτηματολογιο. Τοσο δυσκολο ειναι πια να το φτιαξουν? 20 χρονια το μελετανε... Η μηπως περιμενουν να τους ερθει απο τον ουρανο οπως ηρθαν οι εντολες στο Μωυση)Το κακο ειναι οτι δεν ενδιαφερει και τους περισσοτερους, γιατι δεν εχουν κανενα οφελος να την σβησουνε νωρις νωρις... Οποτε, καιει, καιει, μεχρι να ευαισθητοποιηθουν καποιοι ντοπιοι, να ξεχεσουνε τους απο πανω για να ερθει και να γινει κατι. Αυτη ειναι πανω κατω η κατασταση. Ειδικα στην Αθηνα εχουμε καταφαει ολα τα βουνα. Γι αυτο ειναι καμινι το καλοκαιρι. Μονο τα παρκακια δεν εχουν πιασει ακομα φωτια. Μήπως η πυκνή δόμηση λειτουργεί σαν αντιπυρική ζώνη; αν είναι έτσι, να τα χτίσουμε όλα...(Αλλα να μην δινω ιδεες)

Απο τις προπερσινες πυρκαγιες στην Πελοποννησο που την κατεφαγαν ολη σχεδον...
Ακομα επικαιρο. Και αν δεν αλλαξουμε μυαλα θα παραμεινει για πολυ ακομα...





by pal

18 Χρόνια από το Θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ε, και?... Πόσα κομμάτια κατάφεραν να μείνουν στην ιστορία και με αυτά να μεγαλώνουν γενιές και γενιές? Πόσοι νέοι δεν προσπάθησαν να ακολουθήσουν αυτή τη Ζωή με τα τόσα σκαμπανεβάσματα διεκδικώντας μια διαφυγή, ή στην καλύτερη κάτι καλύτερο σε έναν κόσμο μες στα σκατά (μεταφορικά, αν και έτσι όπως πάμε θα είναι και κυριολεκτικά). Ένα σύντομο βιογραφικό...

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ (1948-1990): Αυθεντικός και ριζοσπαστικός.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60, έγραφε στίχους με το ψευδώνυμο Παύλος Αστέρης. Εντάχθηκε ενεργά στον χώρο, όταν γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη και έφτιαξε μαζί του το ντουέτο "Δάμων και Φιντίας", που εν συνεχεία συγχωνεύτηκε με τα "Μπουρμπούλια". Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και το 1978, δέχτηκε την πρόταση των "Σπυριδούλα" για να προσχωρήσει στο γκρουπ. Το 1979, κυκλοφόρησε μαζί τους το "Φλου" που χαρακτηρίστηκε από την πλειονότητα των κριτικών, σαν κορυφαία δουλειά όλων των εποχών για την Ελληνική Rock Σκηνή. Στις αρχές του 1981, έφτιαξε μία καινούργια μπάντα. Οι "Απροσάρμοστοι" ήταν το πιστό του μουσικό όχημα μέχρι το τέλος. Ο Πρίγκιπας δεν μένει πια εδώ!!!


Αλλά...
καθήκον μας είναι να προστατεύουμε τον κόσμο και ειδικά τους νέους.
''Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...''




by pal

Είναι νωρίς ακόμη, αλλά μπορούμε να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα σχετικά με τις ευρωπαϊκές περιπέτειες των ομάδων μας.

Την αρχή την έκανε η ΑΕΛ, με πρόωρο φινάλε...
Όπως άκουσα ένα πετυχημένο σχόλιο: "Πρόλαβαν οι παίχτες και έβαλαν τα κοντομάνικα!"
Τελείως αποτυχημένη πορεία, κόντρα σε ερασιτέχνες (ταχυδρόμους κλπ.) ή όπως μου είπε ένας ΑΕΛίτης φίλος μου: "Χάσαμε από τα μπυρόκοιλα!!!"
Πολύ χειρότερη από πέρσι η ΑΕΛ, με αποδυναμωμένο ρόστερ, "φθηνές" μεταγραφές και λιγότερους ποιοτικά παίχτες, αλλά με περισσότερους νέους.
Είναι λογικό να μην προλάβει να μονταριστεί η ομάδα, αλλά κατά τη γνώμη μου θα είναι η αρνητική έκπληξη του φετινού πρωταθλήματος.

Την σκυτάλη στην κακή έναρξη των ευρωπαϊκών αγώνων πήρε ο Παναθηναϊκός. Ο οποίος "χορτασμένος" με ελπίδες και εντυπώσεις από τις μεταγραφές των Λέτο-Κατσουράνη-Σισέ, κουκουλώθηκε η "μαύρη τρύπα" στην άμυνα (όπως αποδείχθηκε στον αγώνα με την Σπάρτα) και έπεσε όλος ο ενθουσιασμός του καλοκαιριού σε αυτήν μέσα σε 90'. Άμα δεν αλλάξουν κάποια πράγματα στην ομάδα, από τον τρόπο παιχνιδιού μέχρι και πρόσωπα, τότε οι συνθήκες θα είναι πολύ χειρότερες από πέρσι.

Ευτυχώς, την ελληνική σημαία κράτησαν ψηλά ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Όπου με σοβαρότητα και με ορθότητα στον τρόπο παιχνιδιού (και με βάση το περσινό στραπάτσο του Ολυμπιακού), απλά και με στυλ περνούν στην επόμενη φάση των play-offs από τον πρώτο αγώνα.

Μέχρι στιγμής η συγκομιδή δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, καταλαμβάνοντας την 15η θέση στην κατάταξη της UEFΑ και συνεχίζοντας με μια ομάδα λιγότερη, μειώνοντας τον συντελεστή στη βαθμολογία. Λογικά θα ακολουθήσουν αρκετές επιτυχίες, για να σκαρφαλώσουμε μερικές θέσεις. Εξάλλου είμαστε κοντά.

Πάντως, το φετινό πρωτάθλημα αναμένεται να είναι πιο ανταγωνιστικό και θεαματικότερο συγκριτικά με τα προηγούμενα έτη, καθώς οι μικρομεσαίες ομάδες και κυρίως οι νεοφώτιστες δείχνουν αρκετά δυνατές και υποσχόμενες για μεγάλα πράγματα. Ενώ, στους διεκδικητές του τίτλου (Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ) μπαίνουν "σφήνα" ο ΠΑΟΚ και ο Άρης. Γενικά είναι μια χρονιά που σε πολλές ομάδες υπάρχουν μεγάλα ονόματα και με μεγάλες προσδοκίες παίχτες διεθνούς βεληνεκούς που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Δείτε και το σχετικό αφιέρωμα της FIFA.

by ashetos